KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
Wierzę w ... ?
Katecheza 80.
Wierni świeccy
1. Każdy człowiek jest
członkiem jakiejś wspólnoty: rodzinnej, zawodowej, narodowej, czy innej. Świadomość
tej przynależności pozwala mu odkryć własne miejsce w każdej z tych wspólnot i
związane z nim zadania i cele, oraz dzieloną z innymi odpowiedzialność.
Podobnie każdy człowiek ochrzczony jest członkiem wspólnoty ludzi wierzących,
czyli Kościoła i może w nim odnaleźć swoje miejsce i określone funkcje do
spełnienia. Nie wszyscy zdają sobie jednak z tego sprawę. Wielu ludzi utożsamia
Kościół tylko z duchownymi i osobami zakonnymi. W tak rozumianym Kościele
trudno znaleźć miejsce dla świeckich.
2. Tymczasem,
tak jak przychodząc na świat w rodzinie każdy człowiek staje się jej
pełnoprawnym członkiem, tak rodząc się duchowo poprzez sakrament chrztu
człowiek staje się pełnoprawnym członkiem wspólnoty Kościoła. Jak naucza
Katechizm, świeccy, czyli ci, którzy nie należą do stanów kapłańskiego i
zakonnego, poprzez chrzest zostają wcieleni w Chrystusa (por. KKK 879).
Trzeba podkreślić, że z racji
odrodzenia w Chrystusie wszyscy wierni, a zatem stan duchowny, osoby
konsekrowane i wierni świeccy, są równi co do godności i działania (por. KKK
872). Jak pisze św. Paweł w Liście do Koryntian, „wszyscyśmy bowiem w jednym
Duchu zostali ochrzczeni (aby stanowić) jedno Ciało...” (1 Kor 12,13). Istnieje
jednak zróżnicowanie co do funkcji i powołania wiernych.
3. Wierni świeccy
znajdują się w szczególnej sytuacji. Są członkami Kościoła, a jednocześnie
aktywnie i bez żadnych ograniczeń mogą uczestniczyć w życiu społecznym,
politycznym, gospodarczym i kulturalnym współczesnego świata. Mogą zajmować
istotne stanowiska i pełnić określone funkcje w społeczeństwie – takie, których
nie może sprawować osoba duchowna. To oni także są podstawą wspólnoty
małżeńskiej i rodzinnej. Ta obecność we wszystkich środowiskach daje im
możliwość wypełniania misji głoszenia Królestwa Bożego, powierzonej wszystkim
wierzącym.
Wierni świeccy
na swój sposób stają się uczestnikami kapłańskiej, prorockiej i królewskiej
misji Chrystusa i sprawują właściwe całemu ludowi chrześcijańskiemu posłanie w
Kościele i świecie (por. KKK 879). Mają swój udział w Chrystusowym
kapłaństwie, którego istotą jest składanie ofiary. Świeccy, chociaż nie
sprawują eucharystycznej Ofiary, to przecież czynnie w niej uczestniczą. W jej
trakcie polecają Bogu swoje cierpienia, trudy, czyny, pracę, życie rodzinne i
małżeńskie. Wszystko to ma wartość ofiary duchowej. Wierni świeccy
uczestniczą także w funkcji prorockiej Chrystusa. Mogą ją realizować poprzez
dawanie świadectwa o Bogu swoimi czynami i słowami. We współczesnym świecie
nie jest to łatwe. Żyjemy w czasach, o czym wielokrotnie pisał sługa Boży Jan
Paweł II, w których dochodzi do dramatycznego ścierania się cywilizacji życia i
śmierci, a nawet dominacji tej ostatniej. Do walki z jej przejawami potrzebna
jest odwaga i wola stawania w obronie wiary, życia i wartości moralnych, tak
jak czynili to w pierwszych wiekach chrześcijaństwa apologeci, czyli obrońcy
wiary. Przede wszystkim jednak potrzebna jest pogłębiona świadomość religijna,
znajomość Pisma Świętego i zawartych w nim prawd wiary. Tę niezbędną duchową
formację może otrzymać wierny świecki w różnych ruchach, stowarzyszeniach i
wspólnotach kościelnych. Uczestnicząc w nich, służy także Kościołowi
powszechnemu i lokalnemu swoimi umiejętnościami i darami. Tym samym współdziała
ze swoimi duszpasterzami na rzecz wspólnoty kościelnej i spełnia w ten sposób
królewską funkcję Chrystusa.
4. Zapamiętajmy: wierni świeccy, tak jak
osoby duchowne i zakonne, są członkami Kościoła. Dzięki sakramentowi chrztu
wszystkie stany są równe co do godności, ale różnią się co do funkcji i zadań.
Wierni świeccy, dzięki swojej aktywnej i szerokiej obecności w świecie mogą w
szczególny sposób realizować potrójną misję Chrystusa. W szczególny sposób
wezwani są do tego, by „rzeczywistości społeczne, polityczne i ekonomiczne
przenikać wymaganiami nauki i życia chrześcijańskiego” (KKK 899).
Agnieszka Małecka
