Katecheza 81.

KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
 
Wierzę w ... ?

Katecheza 81.
 
Życie konsekrowane

1. Konsekrację można najprościej określić jako szczególne poświęcenie, a nawet oddanie na wyłączną własność Bogu jakiejś rzeczy lub osoby. W tym znaczeniu mówimy np. o konsekracji kościoła, ołtarza, ale też o konsekracji biskupiej lub zakonnej.

2. Życie, jakie niektórzy wierni podejmują przez publiczne i uznane przez Kościół ślubowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, nazywamy życiem konsekrowanym (por. KKK 944). Przez realizację tych ślubów osoby konsekrowane pragną pełniej naśladować Chrystusa i oddać się Jemu „niepodzielnym sercem” (por. 1 Kor 7,34). W adhortacji apostolskiej „Vita consecrata” Jan Paweł II napisał: „życie konsekrowane [zakłada] istnienie odrębnego powołania oraz szczególnej formy konsekracji, która przygotowuje do specjalnej misji. (...) Osoby konsekrowane, które obierają drogę rad ewangelicznych, otrzymują nową i specjalną konsekrację, która (...) zobowiązuje je do naśladowania – przez praktykę celibatu, ubóstwa i posłuszeństwa – tej formy życia, jaką sam Jezus przyjął i dał za wzór uczniom” (nr 31).

Od początku istnienia Kościoła są w nim ludzie, którzy wsłuchani w Chrystusowe wezwanie „Pójdź za mną” pragną żyć radami ewangelicznymi; opuszczają zatem wszystko – rodzinę, dom, ojca, matkę – i idą za Chrystusem czystym, ubogim i posłusznym. Ludzie ci zgodnie z natchnieniami Ducha Świętego oddają się życiu konsekrowanemu w różny sposób: jako pustelnicy lub członkowie rodzin zakonnych; od czasów apostolskich istniał też stan dziewic konsekrowanych, poświęcających się w pełni Jezusowi sercem, ciałem i duchem (por. KKK 922); w bliższych nam czasach obok licznych zgromadzeń zakonnych powstały świeckie instytuty życia konsekrowanego i stowarzyszenia życia apostolskiego, są także wspólnoty wdów konsekrowanych. Niezależnie od przyjętej formy życia i charyzmatu (czyli daru i misji, jaką mają pełnić w świecie) wszystkie osoby konsekrowane oddają się Bogu na wyłączną służbę. Dla innych członków Kościoła ich życie staje się znakiem, ukazującym „dobra niebieskie, obecne już na tym świecie” (KK 31, por. KKK 933).

3. Za Janem Pawłem II można postawić pytanie: „po co istnieje życie konsekrowane? Po co wybierać taki sposób życia, jeśli jest tyle pilnych potrzeb w sferze działalności charytatywnej i ewangelizacji, których zaspokojenie nie wymaga bynajmniej podejmowania szczególnych zobowiązań życia konsekrowanego? Czy (...) nie jest ono swoistym marnotrawstwem ludzkich energii, które zgodnie z zasadą wydajności można by wykorzystać dla większego dobra, z korzyścią dla ludzkości i dla Kościoła?” Ojciec Święty odpowiedział jednak: „To, co ludzkim oczom może się wydawać marnotrawstwem, dla człowieka, który w głębi swego serca zachwycił się pięknem i dobrocią Chrystusa, jest oczywistą odpowiedzią miłości, radosnym dziękczynieniem za to, że został dopuszczony do szczególnego poznania Syna i do współudziału w Jego Boskiej misji w świecie” (Vita Consacrata 104).

4. Zapamiętajmy: Od początku istnienia Kościoła są w nim wierni, którzy przez podjęcie ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa poświęcili się szczególnie Bogu i w taki sposób służą Kościołowi i światu (por. KKK 934). Życie konsekrowane przybiera różne postaci, z których najczęstszą jest życie zakonne. Obok niego istnieją też inne formy: życie pustelnicze, konsekrowane dziewictwo i wdowieństwo, a także konsekracja w instytutach świeckich lub w stowarzyszeniach życia apostolskiego.

S. Michalina Anna Chołaj