Wierzę w ... ?
Życie konsekrowane
1. Konsekrację
można najprościej określić jako szczególne poświęcenie, a nawet oddanie na
wyłączną własność Bogu jakiejś rzeczy lub osoby. W tym znaczeniu mówimy np. o konsekracji
kościoła, ołtarza, ale też o konsekracji biskupiej lub zakonnej.
2. Życie,
jakie niektórzy wierni podejmują przez publiczne i uznane przez Kościół
ślubowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, nazywamy
życiem konsekrowanym (por. KKK 944). Przez realizację tych ślubów osoby
konsekrowane pragną pełniej naśladować Chrystusa i oddać się Jemu
„niepodzielnym sercem” (por. 1 Kor 7,34). W adhortacji apostolskiej „Vita
consecrata” Jan Paweł II napisał: „życie konsekrowane [zakłada] istnienie
odrębnego powołania oraz szczególnej formy konsekracji, która przygotowuje do
specjalnej misji. (...) Osoby konsekrowane, które obierają drogę rad
ewangelicznych, otrzymują nową i specjalną konsekrację, która (...) zobowiązuje
je do naśladowania – przez praktykę celibatu, ubóstwa i posłuszeństwa – tej
formy życia, jaką sam Jezus przyjął i dał za wzór uczniom” (nr 31).
Od początku
istnienia Kościoła są w nim ludzie, którzy wsłuchani w Chrystusowe wezwanie
„Pójdź za mną” pragną żyć radami ewangelicznymi; opuszczają zatem wszystko –
rodzinę, dom, ojca, matkę – i idą za Chrystusem czystym, ubogim i posłusznym. Ludzie
ci zgodnie z natchnieniami Ducha Świętego oddają się życiu konsekrowanemu w
różny sposób: jako pustelnicy lub członkowie rodzin zakonnych;
od czasów apostolskich istniał też stan dziewic konsekrowanych,
poświęcających się w pełni Jezusowi sercem, ciałem i duchem (por. KKK 922); w
bliższych nam czasach obok licznych zgromadzeń zakonnych powstały świeckie
instytuty życia konsekrowanego i stowarzyszenia życia apostolskiego, są także wspólnoty wdów konsekrowanych.
Niezależnie od przyjętej formy życia i charyzmatu (czyli daru i misji, jaką
mają pełnić w świecie) wszystkie osoby konsekrowane oddają się Bogu na
wyłączną służbę. Dla innych członków Kościoła ich życie staje się znakiem,
ukazującym „dobra niebieskie, obecne już na tym świecie” (KK 31, por. KKK 933).
3. Za Janem
Pawłem II można postawić pytanie: „po co istnieje życie konsekrowane? Po co
wybierać taki sposób życia, jeśli jest tyle pilnych potrzeb w sferze
działalności charytatywnej i ewangelizacji, których zaspokojenie nie wymaga
bynajmniej podejmowania szczególnych zobowiązań życia konsekrowanego? Czy (...)
nie jest ono swoistym marnotrawstwem ludzkich energii, które zgodnie z zasadą wydajności
można by wykorzystać dla większego dobra, z korzyścią dla ludzkości i dla
Kościoła?” Ojciec Święty odpowiedział jednak: „To, co ludzkim oczom może się
wydawać marnotrawstwem, dla człowieka, który w głębi swego serca zachwycił się
pięknem i dobrocią Chrystusa, jest oczywistą odpowiedzią miłości, radosnym
dziękczynieniem za to, że został dopuszczony do szczególnego poznania Syna i do
współudziału w Jego Boskiej misji w świecie” (Vita Consacrata 104).
4. Zapamiętajmy:
Od początku istnienia Kościoła są w nim wierni, którzy przez podjęcie ślubów
czystości, ubóstwa i posłuszeństwa poświęcili się szczególnie Bogu i w taki
sposób służą Kościołowi i światu (por. KKK 934). Życie konsekrowane przybiera
różne postaci, z których najczęstszą jest życie zakonne. Obok niego istnieją
też inne formy: życie pustelnicze, konsekrowane dziewictwo i wdowieństwo, a
także konsekracja w instytutach świeckich lub w stowarzyszeniach życia
apostolskiego.
S. Michalina Anna Chołaj
