KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
Wierzę w ... ?
Katecheza 11.
WYZNANIE WIARY
Nauczanie Kościoła
1. Jednym z częstych
tematów naszych rozmów jest Kościół i jego nauczanie. Mówimy o tym w miejscach
pracy, w czasie spotkań rodzinnych bądź sąsiedzkich. Wielu podejmuje ten temat
z autentycznej troski o dobro Kościoła. Niestety, są i tacy, według których
Kościół jest zagrożeniem, ograniczeniem ich wolności, którzy uważają, że to, co
on głosi i naucza, jest niemodne. Ich zdaniem, nauczanie Kościoła powinno być
bardziej nowoczesne i odpowiadać duchowi czasów, a już na pewno nie powinno
stawiać człowiekowi wymagań i oczekiwać od niego wyrzeczeń. Przeciwnie! Kościół
powinien ułatwiać życie, czynić je bardziej wygodnym. Ludzie tacy często mówią:
„jestem człowiekiem wierzącym, ale nie chodzę do kościoła”; „jestem wierzący,
ale nie godzę się z tym, czego naucza Kościół w kwestiach moralnych”; „jestem
wierzący, ale niepotrzebne są mi przykazania Boże, bo ja sam potrafię ocenić,
co jest dla mnie dobre, a co złe”.
2. Wszyscy,
którzy wypowiadają takie opinie, zapominają, że Objawienie Boże nie zostało
dane każdemu człowiekowi z osobna, lecz całej wspólnocie ludu Bożego,
najpierw ludowi Bożemu Starego Przymierza, a następnie Kościołowi. Zapominają
także, że to, czego Kościół naucza, nie jest wymysłem biskupów czy papieża, ale
zostało im zlecone przez samego Chrystusa i przekazane przez Apostołów. To
Chrystus bowiem postanowił, aby Kościół głosił Jego Ewangelię i kontynuował
Jego dzieło zbawcze aż do skończenia świata. Z tej racji Kościół, nauczając i
wypełniając słowo Boże, chce się nim kierować, pozostawać mu wierny, nie
odstępując od niego ani o „jotę” i rozumiejąc, że jest to powierzony mu przez
Boga „depozyt”. Wierzy nadto, że zgodnie z obietnicą Chrystusa, który
zapewnił swoim uczniom Ducha Prawdy (J 15,26-27), ten sam Duch Święty, dzięki
któremu słowo Boże było głoszone, a potem spisane, czuwa dzisiaj nad jego
wiernym nauczaniem i wyjaśnianiem.
3. W tym celu
Bóg wyposażył Kościół w specjalny charyzmat, czyli dar, który nazywamy nieomylnością.
Nieomylny jest najpierw sam Kościół, a więc ogół wierzących, którzy
przez chrzest stali się dziećmi Bożymi i dzięki łasce Ducha Świętego, przez
powszechną zgodność w sprawach wiary i obyczajów, nie mogą zbłądzić w wierze
(por. KKK 92-93; 889). Kościół wierzy, że choć błądzą niektórzy jego
członkowie, to dzięki obietnicy Chrystusa on sam nigdy nie zejdzie z drogi
prawdy. Aby Lud Boży trwał na tej
drodze, „Chrystus udzielił Jego pasterzom charyzmatu nieomylności w dziedzinie
wiary i moralności. Realizacja tego charyzmatu może przybierać liczne formy”
(KKK 890). Nieomylnością „z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymu,
głowa Kolegium Biskupów, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich
wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze, ogłasza
definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów (...). Nieomylność
obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupów, gdy wraz z
następcą Piotra sprawuje ono najwyższy Urząd Nauczycielski (...), przede
wszystkim na soborze powszechnym. Gdy Kościół przez swój najwyższy Urząd
Nauczycielski przedkłada coś do wierzenia jako objawione przez Boga (...) i
jako nauczanie Chrystusa, do takich definicji należy przylgnąć posłuszeństwem
wiary. Taka nieomylność rozciąga się na cały depozyt Objawienia Bożego” (KKK
891).
Jak zachowuję
się w stosunku do nauczania Kościoła? Czy przyjmuję je ze czcią, miłością i
posłuszeństwem? Czy potrafię przylgnąć do niego, to znaczy poznawać je,
rozważać i stosować w życiu? Czy jestem świadkiem tego nauczania w życiu
osobistym, rodzinnym i zawodowym?
4. Zapamiętajmy: Kościół naucza jedynie tego, co przekazał mu
Chrystus. Dar nieomylności, którego udzielił Kościołowi Chrystus przez Ducha
Świętego sprawia, że Kościół w swoim nauczaniu w sprawach wiary i obyczajów nie
może pobłądzić. Daje on członkom Kościoła, którzy żyją w zrelatywizowanym
świecie, poczucie pewności i bezpieczeństwa, chroni także przed zakusami
kwestionowania prawd wiary i zasad moralnych.
Ks. Kazimierz Dziadak
