Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje,
Mnie przyjmuje!
PONIEDZIAŁEK – 24. września
ROZWAŻANIA DUSZPASTERSKIE
Prawy zamieszka na Twej górze świętej
- ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
- 1. etap - 7.30 - 9.00
- 2. etap - 15.00 - 17.30
- 15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
Msze Święte:
- 7.00
- 18.00
WTOREK – 25. września
Prowadź mnie, Panie, ścieżką Twych przykazań
- Wspomnienie obowiązkowe bł. Władysława z Gielniowa, kapłana
Władysław urodził się w Gielniowie pod Opocznem około roku 1440. Kształcił się w
Akademii Krakowskiej. W zakonie bernardynów, do którego wstąpił, zasłynął jako
wybitny kaznodzieja i twórca pieśni religijnych w języku polskim. Odznaczał się
wielką świętością życia i szczególnym nabożeństwem do Męki Pańskiej, o której
głosił kazania. Był dwukrotnie prowincjałem. Ostatnie lata spędził w Warszawie
na stanowisku gwardiana. Zmarł w roku 1505.
- ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
- 1. etap - 7.30 - 9.00
- 2. etap - 15.00 - 17.30
- 15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
- 17.00 - WARSZTATY FIZYKI - p. Jan Górski
Msze Święte:
- 7.00
- 18.00
ŚRODA – 26. września
Słowo Twe, Panie, oświeca mą drogę
- Wspomnienie dowolne św. Męczenników Kosmy i Damiana,
Kosma i Damian ponieśli śmierć męczeńską w Cyrze w Syrii. Ich grób zasłynął
cudami, a kult się rozszerzył na cały Kościół.
- 16.30 - GODZINA DUSZPASTERSKA
Spotkanie grupy młodszej, uczniów klas 3. i 4. Szkoły Podstawowej. Na spotkaniach będzie sprawdzana obecność.
- 18.00 - Msza św. ze zbiorową intencją nowennową. W ramach Mszy Świętej Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy
- ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
- 1. etap - 7.30 - 9.00
- 2. etap - 15.00 - 17.30
- 15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
- 7.00
- 18.00
CZWARTEK – 27. września
Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką
- Wspomnienie obowiązkowe św. Wincentego a Paulo, kapłana;
Wincenty urodził się w Akwitanii w roku 1581. Po studiach przyjął święcenia
kapłańskie. Aby się przyczynić do formacji duchowieństwa i otoczyć opieką
ubogich, założył zgromadzenie księży misjonarzy i sióstr miłosierdzia. Zmarł 27
września 1660 roku w Paryżu.
- 16.30 - GODZINA DUSZPASTERSKA
Spotkanie grupy starszej, uczniów klas 5. i 6. Szkoły Podstawowej. Sprawdzana będzie obecność.
- 18.00 - Mszą Świętą rozpoczynać się będzie spotkanie S.L.O.
- 18.30 - Katecheza (PRZED)CHRZCIELNA
- ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
- 1. etap - 7.30 - 9.00
- 2. etap - 15.00 - 17.30
- 15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
Msze Święte:
- 7.00
- 18.00
PIĄTEK – 28. września
Błogosławiony Pan, Opoka moja
- Wspomnienie obowiązkowe św. Wacława, męczennika
- ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
Wacław urodził się około roku 907. Otrzymał chrześcijańskie wychowanie. Około
roku 925 objął panowanie w Czechach. Z wielkim trudem utwierdzał wiarę w kraju.
W roku 929 (lub 935) został zamordowany na polecenie swojego brata, Bolesława.
Od razu uznano go za męczennika. Jest głównym patronem Czech.
- 1. etap - 7.30 - 9.00
- 2. etap - 15.00 - 17.30
- 15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
Msze Święte:
- 7.00
- 18.00
SOBOTA – 29. września
Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu
ŚWIĘTO
ŚWIĘTYCH ARCHANIOŁÓW MICHAŁA, GABRIELA I RAFAŁA
ŚWIĘTYCH ARCHANIOŁÓW MICHAŁA, GABRIELA I RAFAŁA
W tradycji
chrześcijańskiej Michał to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn
10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), obdarzony przez Boga szczególnym zaufaniem i
kluczami do nieba. Hebrajskie imię Mika'el znaczy "Któż jak
Bóg". Według tradycji, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu
namówił część aniołów, archanioł Michał miał wtedy wystąpić i z okrzykiem
"Któż jak Bog" wypowiedzieć wojnę szatanom.
W Piśmie świętym pięć razy jest mowa o Michale. W księdzie Daniela jest nazwany
"jednym z przedniejszych książąt nieba" (Dn 13, 21) oraz
"obrońcą ludu izraelskiego" (Dn 12, 1). Św. Jan Apostoł określa go w
Apokalipsie jako stojącego na czele duchów niebieskich, walczącego z szatanem
(Ap 12, 7). Św. Juda Apostoł podaje, że jemu właśnie zostało zlecone, by
strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci (Jud 9). Św. Paweł Apostoł również o nim
wspomina (2 Tes 4, 16). Jest uważany za anioła sprawiedliwości i sądu, łaski i
zmiłowania. Jeszcze więcej znaczenie św. Michała akcentują księgi apokryficzne:
Księga Henocha, Apokalipsa Barucha, Apokalipsa Mojżesza itp., w których
Michał występuje jako najważniejsza osoba po Panu Bogu, jako wykonawca planów
Bożych odnośnie ziemi, rodzaju ludzkiego i Izraela. Michał jest księciem
aniołów, który ma klucze do nieba. Jest aniołem sądu i Bożych kar, ale też
aniołem Bożego miłosierdzia. Pisarze wczesnochrześcijańscy przypisują mu wiele
ze wspomnianych atrybutów; uważają go za anioła od szczególnie ważnych zleceń
Bożych. Piszą o nim m.in. Tertulian, Orygenes, Hermas i Didymus. Jako praepositus
paradisi ma ważyć dusze na Sądzie Ostatecznym. Jest czczony jako obrońca
Ludu Bożego i dlatego Kościół, spadkobierca Izraela, czci go jako swego
opiekuna. Papież Leon XIII ustanowił osobną modlitwę, którą kapłani odmawiali
po Mszy świętej z ludem dośw. Michała o opiekę nad Kościołem.
Kult św. Michała archanioła jest w chrześcijaństwie bardzo dawny i żywy. Sięga on wieku II. Symeon Metafrast pisze, że we Frygii, w Małej Azji, św. Michał miał się objawić w Cheretopa i na pamiątkę zostawić cudowne źródło, do którego śpieszyły liczne rzesze pielgrzymów. Podobne sanktuarium było w Chone, w osadzie odległej 4 km od Kolosów, które nosiło nazwę "Michelion". W Konstantynopolu kult św. Michała był tak żywy, że posiadał on tam już w VI w. aż 10 poświęconych sobie kościołów, a w IX w. kościołów i klasztorów pod jego wezwaniem było tam już 15. Sozomenos i Nicefor wspominają, że nad Bosforem istniało sanktuarium św. Michała, założone przez cesarza Konstantyna (w. IV). W samym zaś Konstantynopolu w V w. istniał obraz św. Michała, czczony jako cudowny w jednym z klasztorów pod jego imieniem. Liczni pielgrzymi zabierali ze sobą cząstkę oliwy z lampy płonącej przed tym obrazem, gdyż według ich opinii miała ona własności lecznicze. W Etiopii każdy 12 dzień miesiąca był poświęcony św. Michałowi.
W Polsce powstały dwa zgromadzenia zakonne pod wezwaniem św. Michała: męskie i żeńskie, założone przez błogosławionego Bronisława Markiewicza (+ 1912, beatyfikowany przez kard. Józefa Glempa w Warszawie w czerwcu 2005 r.). Są to michaelici i michaelitki.
Św. Michał archanioł jest patronem Cesarstwa Rzymskiego, Anglii, Austrii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Węgier, Małopolski; diecezji łomżyńskiej; Amsterdamu, Łańcuta; mierniczych, radiologów, rytowników, szermierzy, szlifierzy, złotników, żołnierzy, a także dobrej śmierci.
W ikonografii św. Michał Archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem. Jego atrybutami są: globus, krzyż, laska, lanca, miecz, oszczep, puklerz, szatan w postaci smoka u nóg lub skrępowany, tarcza z napisem: Quis ut Deus - "Któż jak Bóg", waga.
Kult św. Michała archanioła jest w chrześcijaństwie bardzo dawny i żywy. Sięga on wieku II. Symeon Metafrast pisze, że we Frygii, w Małej Azji, św. Michał miał się objawić w Cheretopa i na pamiątkę zostawić cudowne źródło, do którego śpieszyły liczne rzesze pielgrzymów. Podobne sanktuarium było w Chone, w osadzie odległej 4 km od Kolosów, które nosiło nazwę "Michelion". W Konstantynopolu kult św. Michała był tak żywy, że posiadał on tam już w VI w. aż 10 poświęconych sobie kościołów, a w IX w. kościołów i klasztorów pod jego wezwaniem było tam już 15. Sozomenos i Nicefor wspominają, że nad Bosforem istniało sanktuarium św. Michała, założone przez cesarza Konstantyna (w. IV). W samym zaś Konstantynopolu w V w. istniał obraz św. Michała, czczony jako cudowny w jednym z klasztorów pod jego imieniem. Liczni pielgrzymi zabierali ze sobą cząstkę oliwy z lampy płonącej przed tym obrazem, gdyż według ich opinii miała ona własności lecznicze. W Etiopii każdy 12 dzień miesiąca był poświęcony św. Michałowi.
W Polsce powstały dwa zgromadzenia zakonne pod wezwaniem św. Michała: męskie i żeńskie, założone przez błogosławionego Bronisława Markiewicza (+ 1912, beatyfikowany przez kard. Józefa Glempa w Warszawie w czerwcu 2005 r.). Są to michaelici i michaelitki.
Św. Michał archanioł jest patronem Cesarstwa Rzymskiego, Anglii, Austrii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Węgier, Małopolski; diecezji łomżyńskiej; Amsterdamu, Łańcuta; mierniczych, radiologów, rytowników, szermierzy, szlifierzy, złotników, żołnierzy, a także dobrej śmierci.
W ikonografii św. Michał Archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem. Jego atrybutami są: globus, krzyż, laska, lanca, miecz, oszczep, puklerz, szatan w postaci smoka u nóg lub skrępowany, tarcza z napisem: Quis ut Deus - "Któż jak Bóg", waga.
Gabriel po raz pierwszy pojawia się pod tym imieniem w Księdze Daniela
(Dn 8, 15-26; 9, 21-27). W pierwszym wypadku wyjaśnia Danielowi znaczenie
tajemniczej wizji Barana i Kozła, ilustrującej podbój przez Grecję potężnych
państw Medów i Persów; w drugim wypadku archanioł Gabriel wyjaśnia prorokowi
Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach lat. Imię
"Gabriel" znaczy tyle, co "mąż Boży" albo "wojownik
Boży". W tradycji chrześcijańskiej (Łk 1, 11-20. 26-31) przynosi Dobrą
Nowinę. Ukazuje się Zachariaszowi zapowiadając mu narodziny syna Jana
Chrzciciela. Zwiastuje także Maryi, że zostanie Matką Syna Bożego.
Według niektórych pisarzy kościelnych Gabriel był aniołem stróżem Świętej
Rodziny. Przychodził w snach do Józefa (Mt 1, 20-24; 2, 13; 2, 19-20). Miał być
aniołem pocieszenia w Ogrójcu (Łk 22, 43) oraz zwiastunem przy zmartwychwstaniu
Pana Jezusa (Mt 28, 5-6) i przy Jego wniebowstąpieniu (Dz 1, 10). Niemal
wszystkie obrządki w Kościele uroczystość św. Gabriela mają w swojej liturgii
tuż przed lub tuż po uroczystości Zwiastowania. Tak było również w liturgii
rzymskiej do roku 1969; czczono go wówczas 24 marca, w przeddzień uroczystości
Zwiastowania. Na Zachodzie osobne święto św. Gabriela przyjęło się dopiero w
wieku X. Papież Benedykt XV w roku 1921 rozszerzył je z lokalnego na
ogólnokościelne. Pius XII 1 kwietnia 1951 r. ogłosił św. Gabriela patronem
telegrafu, telefonu, radia i telewizji. Św. Gabriel jest ponadto czczony jako
patron dyplomatów, filatelistów, posłańców i pocztowców. W 1705 roku św. Ludwik
Grignion de Montfort założył rodzinę zakonną pod nazwą Braci św. Gabriela.
Zajmują się oni głównie opieką nad głuchymi i niewidomymi.
W ikonografii św. Gabriel Archanioł występuje niekiedy jako młodzieniec, przeważnie uskrzydlony i z nimbem. Odziany w tunikę i paliusz, czasami nosi szaty liturgiczne. Na włosach ma przepaskę lub diadem. Jego skrzydła bywają z pawich piór. Szczególnie ulubioną sceną, w której jest przedstawiany w ciągu wieków, jest Zwiastowanie. Niekiedy przekazuje Maryi jako herold Boży zapieczętowany list lub zwój. Za atrybut służy mu berło, lilia, gałązka palmy lub oliwki.
W ikonografii św. Gabriel Archanioł występuje niekiedy jako młodzieniec, przeważnie uskrzydlony i z nimbem. Odziany w tunikę i paliusz, czasami nosi szaty liturgiczne. Na włosach ma przepaskę lub diadem. Jego skrzydła bywają z pawich piór. Szczególnie ulubioną sceną, w której jest przedstawiany w ciągu wieków, jest Zwiastowanie. Niekiedy przekazuje Maryi jako herold Boży zapieczętowany list lub zwój. Za atrybut służy mu berło, lilia, gałązka palmy lub oliwki.
Rafał przedstawił się w Księdze Tobiasza, iż jest jednym z "siedmiu
aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański" (Tb 12,
15). Występuje w niej pod postacią ludzką, przybiera pospolite imię Azariasz i
ofiarowuje młodemu Tobiaszowi wędrującemu z Niniwy do Rega w Medii swoje
towarzystwo i opiekę. Ratuje go z wielu niebezpiecznych przygód, przepędza
demona Asmodeusza, uzdrawia niewidomego ojca Tobiasza. Hebrajskie imię Rafael
oznacza "Bóg uleczył".
- 12.00 - Spotkanie Służby Liturgicznej Ołtarza - ministrantów
- ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
- 1. etap - 7.30 - 9.00
- 2. etap - 15.00 - 17.30
- 15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
- 18.00 - Msza św. Rodziców, Wychowawców i Nauczycieli DZIECI KOMUNIJNYCH - klas 1. i 2. Szkoły Podstawowej
- ok. 19.00 - Spotkanie Chóru Parafialnego
- 19.00 - Msza Święta - Szpital
- 7.00
- 18.00
- 19.00 - Szpital
NIEDZIELA - 30. września
Nakazy Pana są radością serca
Pantron dnia:
Święty Hieronim, prezbiter i doktor Kościoła
Hieronim
urodził się ok. 345 r. w Strydonie, mieście na pograniczu Dalmacji i
dzisiejszej Istrii. Był synem zamożnych ludzi pochodzenia rzymskiego,
katolików. Studiował w Rzymie pod kierunkiem mistrzów łaciny i retoryki, m.in.
Donata. Tam - w wieku młodzieńczym, zgodnie z ówczesnym zwyczajem - przyjął
chrzest między 358 a 364 r. z rąk papieża św. Liberiusza. Na życzenie rodziców
udał się następnie do Trewiru, ówczesnej stolicy cesarstwa, gdzie miał
rozpocząć karierę urzędniczą. Z Galii powrócił do Włoch. W tym czasie jego
siostra wstąpiła do klasztoru. Także i sam Hieronim został w Akwilei mnichem i
ok. 373 r. wyjechał na Wschód, by w Jerozolimie pracować naukowo i poddać się
rygorystycznemu życiu. Poprzez Azję Mniejszą wyruszył do Ziemi Świętej, ale
wyczerpany trudami podróży zatrzymał się w Antiochii. Znalazł się o krok od
śmierci. Po wyzdrowieniu zaczął intensywną naukę greki i języka hebrajskiego i
poświęcił się studiowaniu Pisma świętego na Pustyni Chalcydyckiej.
W 377 r. w Antiochii Hieronim przyjął święcenia kapłańskie, jednak za cel swojego życia postawił sobie pracę naukową. Na dłuższy czas (379-382) zatrzymał się w Konstantynopolu. Miasto urzekło go swoją historią, bogactwem zabytków, zasobnością w książki. Właśnie wtedy patriarchą Konstantynopola był św. Grzegorz z Nazjanzu. Hieronim słuchał pilnie jego kazań. W tym czasie przełożył na język łaciński niektóre homilie Orygenesa i Historię Euzebiusza z Cezarei Palestyńskiej.
W 382 r. uczestniczył w synodzie rzymskim, gdzie na polecenie papieża Damazego zaczął pracować nad poprawianiem starego przekładu Nowego Testamentu i psalmów. W latach 382-384 był sekretarzem i doradcą papieża Damazego. Mieszkał na Awentynie, gdzie skupił wokoło siebie elitę intelektualną i religijną Rzymu. Wśród jego uczniów znalazła się także św. Marcella (+ 410). Właśnie w jej pałacu zamieszkał. Na spotkania duchowe przybywała do niego również inna można pani Rzymu, św. Paula (+ 404), i jej córka, św. Eustochia (+ ok. 419). Po śmierci papieża (+ 384) Hieronim udał się do Egiptu; zwiedził Ziemię Świętą, Egipt, klasztory w Nitrii. Słuchał wykładów znakomitego znawcy pism Orygenesa, Dydyma Ślepca. Udał się następnie do Palestyny i w 386 r. zamieszkał w Betlejem. Tam pozostał już do śmierci.
Organizował działalność charytatywną, prowadził wykłady, pod jego opieką powstały cztery klasztory. Odznaczał się encyklopedyczną wiedzą, wybuchowym temperamentem, umiłowaniem ascezy, pracowitością, gorącym przywiązaniem do Kościoła, czcią do Matki Bożej, a przede wszystkim umiłowaniem Pisma Świętego.
Pozostawił po sobie niebywale ogromną spuściznę literacką. W latach 389-395 przełożył na łacinę wiele ksiąg Septuaginty (greckiego przekładu Biblii). Przez 24 lata (382-406) przetłumaczył na łacinę całe Pismo święte. Jego przekład, tzw. Wulgata (co oznacza "powszechnie przyjmowane"), został przyjęty przez Sobór Trydencki jako tekst urzędowy. Hieronim napisał także komentarze do wielu ksiąg Pisma oraz przełożył wiele tekstów ojców Kościoła. Zwalczał współczesne mu herezje. Ostatnie lata spędził w grocie sąsiadującej z Grotą Narodzenia Pana Jezusa. Zmarł osamotniony 30 września 419 lub 420 r. Jego relikwie sprowadzono z czasem do Rzymu. Obecnie znajdują się w głównym ołtarzu bazyliki S. Maria Maggiore. Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego, patronem eremitów, biblistów, egzegetów, księgarzy i studentów.
Ikonografia ukazuje najczęściej św. Hieronima jako wielkiego pokutnika w długiej szacie albo obnażonego starca, w przepasce na biodrach, wycieńczonego postami. Czasami przedstawiany jest w kapeluszu kardynalskim, co jest aluzją do jego funkcji sekretarza papieskiego, lub w postawie siedzącej przy pulpicie. Atrybutami Świętego są: czaszka, gołębica, kamienie, klepsydra, księga, lew u stóp, oswojone lwiątko, model kościoła, pióro pisarskie, rylec do pisania i tabliczka, trąba powietrzna przypominająca Sąd Ostateczny, wielbłąd.
W 377 r. w Antiochii Hieronim przyjął święcenia kapłańskie, jednak za cel swojego życia postawił sobie pracę naukową. Na dłuższy czas (379-382) zatrzymał się w Konstantynopolu. Miasto urzekło go swoją historią, bogactwem zabytków, zasobnością w książki. Właśnie wtedy patriarchą Konstantynopola był św. Grzegorz z Nazjanzu. Hieronim słuchał pilnie jego kazań. W tym czasie przełożył na język łaciński niektóre homilie Orygenesa i Historię Euzebiusza z Cezarei Palestyńskiej.
W 382 r. uczestniczył w synodzie rzymskim, gdzie na polecenie papieża Damazego zaczął pracować nad poprawianiem starego przekładu Nowego Testamentu i psalmów. W latach 382-384 był sekretarzem i doradcą papieża Damazego. Mieszkał na Awentynie, gdzie skupił wokoło siebie elitę intelektualną i religijną Rzymu. Wśród jego uczniów znalazła się także św. Marcella (+ 410). Właśnie w jej pałacu zamieszkał. Na spotkania duchowe przybywała do niego również inna można pani Rzymu, św. Paula (+ 404), i jej córka, św. Eustochia (+ ok. 419). Po śmierci papieża (+ 384) Hieronim udał się do Egiptu; zwiedził Ziemię Świętą, Egipt, klasztory w Nitrii. Słuchał wykładów znakomitego znawcy pism Orygenesa, Dydyma Ślepca. Udał się następnie do Palestyny i w 386 r. zamieszkał w Betlejem. Tam pozostał już do śmierci.
Organizował działalność charytatywną, prowadził wykłady, pod jego opieką powstały cztery klasztory. Odznaczał się encyklopedyczną wiedzą, wybuchowym temperamentem, umiłowaniem ascezy, pracowitością, gorącym przywiązaniem do Kościoła, czcią do Matki Bożej, a przede wszystkim umiłowaniem Pisma Świętego.
Pozostawił po sobie niebywale ogromną spuściznę literacką. W latach 389-395 przełożył na łacinę wiele ksiąg Septuaginty (greckiego przekładu Biblii). Przez 24 lata (382-406) przetłumaczył na łacinę całe Pismo święte. Jego przekład, tzw. Wulgata (co oznacza "powszechnie przyjmowane"), został przyjęty przez Sobór Trydencki jako tekst urzędowy. Hieronim napisał także komentarze do wielu ksiąg Pisma oraz przełożył wiele tekstów ojców Kościoła. Zwalczał współczesne mu herezje. Ostatnie lata spędził w grocie sąsiadującej z Grotą Narodzenia Pana Jezusa. Zmarł osamotniony 30 września 419 lub 420 r. Jego relikwie sprowadzono z czasem do Rzymu. Obecnie znajdują się w głównym ołtarzu bazyliki S. Maria Maggiore. Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego, patronem eremitów, biblistów, egzegetów, księgarzy i studentów.
Ikonografia ukazuje najczęściej św. Hieronima jako wielkiego pokutnika w długiej szacie albo obnażonego starca, w przepasce na biodrach, wycieńczonego postami. Czasami przedstawiany jest w kapeluszu kardynalskim, co jest aluzją do jego funkcji sekretarza papieskiego, lub w postawie siedzącej przy pulpicie. Atrybutami Świętego są: czaszka, gołębica, kamienie, klepsydra, księga, lew u stóp, oswojone lwiątko, model kościoła, pióro pisarskie, rylec do pisania i tabliczka, trąba powietrzna przypominająca Sąd Ostateczny, wielbłąd.
- 7.30
- 9.00
- 10.30
- 12.00
- 18.00
- 20.00
