SŁOWO PASTERSKIE

MARIAN GOŁĘBIEWSKI

Arcybiskup Metropolita Wrocławski

L.dz. 1764/2011

SŁOWO PASTERSKIE

DO DUCHOWIEŃSTWA I WIERNYCH RZYM.-KAT. PARAFII

P.W. ŚW. JERZEGO M. i PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO

WE WROCŁAWIU-BROCHOWIE

O KULCIE NAJŚWIĘTSZEJ EUCHARYSTII

(do odczytania w Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi 2012 roku)

Umiłowani w Panu Brochowianie!

Dobiegł końca Rok Pański 2011, bogaty w liczne wydarzenia kościelne i religijne, wśród których największym i najważniejszym dla nas Polaków była niewątpliwie beatyfikacja Sługi Bożego Jana Pawła II. Dla Waszej wspólnoty parafialnej był to również rok wyjątkowy, jako Rok Wielkiego Jubileuszu setnej rocznicy poświęcenia tamtejszego kościoła parafialnego, wybudowanego przed 100 laty, wielkim wysiłkiem ówczesnych mieszkańców Brochowa i oddanego do kultu.

Wśród darów duchowych i materialnych, które - wedle Waszych zamierzeń - mają upamiętnić wspomniany wyżej Jubileusz, szczególne miejsce zajmuje Adoracyjna Kaplica Najświętszego Sakramentu. Jej poświęcenia - na prośbę waszego Księdza  Proboszcza - dokonałem w ramach uroczystości wieńczą­cych obchody stulecia Waszego Kościoła parafialnego w dniu 05. listopada 2011 r.

Wyrażam w tym miejscu przekonanie, że Waszą decyzję o przeznaczeniu tej kaplicy właśnie dla adoracji inspirowało nauczanie ostatnich Wielkich Papieży: bł. Jana XXIII, Pawła VI, bł. Jana Pawła II i Benedykta XVI. To Oni nawołują ustawicznie Kościół, by podejmował ciągłe nowe inicjatywy dla obudzenia i zdynamizowania wiary w Eucharystię, dla poprawienia staranności jej celebracji, rozwinięcia adoracji eucharystycznej, a także zachęcenie nas wszystkich do czynnej solidarności, która wychodząc
od Eucharystii dociera do naszych braci i sióstr doświadczających często wielorakich braków w ich osobistym życiu (por. Sacramentum caritatis, n.4).

Jako Wasz Arcypasterz pragnę dziś, razem z Wami, z pietyzmem pochylić się nad tą Wielką Tajemnicą naszej wiary i przybliżyć Wam jej główne aspekty:

1. Kościół wierny woli swego Boskiego Założyciela uczy, że sprawowanie Eucharystii, to znaczy Msza św., stanowi ośrodek całego życia chrześcijańskiego. Pozostałe zaś sakramenty, tak jak i wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa wiążą się ze świętą Eucharystią i ku niej zmierzają. W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem całe duchowe dobro Kościoła, to znaczy sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb żywy, który przez swoje ożywione przez Ducha Świętego i ożywiające Ciało daje życie ludziom i w ten sposób usilnie ich zaprasza i pobudza, żeby samych siebie, swoją pracę i wszelkie rzeczy stworzone wraz z Nim składali w ofierze (DK 5).

Zachęca nas dlatego Kościół - Matka nasza, byśmy we Mszy św. jak najczęściej świadomie, czynnie i pobożnie uczestniczyli, byśmy - słuchając i przyjmując słowo Boże -wzrastali we wierze, byśmy składali Bogu Ojcu uwielbienie i dziękczynienie za Jego wielkie dobrodziejstwa, zwłaszcza za dar odkupienia, za dar zwycięstwa Jezusa Chrystusa nad grzechem, śmiercią i szatanem, zwycięstwa, dzięki któremu „umarliśmy dla grzechu, żyjemy zaś dla Boga w Chrystusie” (por. Rz 6, 11), staliśmy się „dziećmi Bożymi” (J 1, 12) i „uczestnikami Boskiej natury” (2 P 1, 4).

Zgodnie z tradycją apostolską, Kościół wybrał niedzielę jako dzień, w którym wspólnie świętuje zbawcze dzieło swego Boskiego Oblubieńca. W tym najstarszym i pierwszym dniu świątecznym, uświęconym zwycięstwem Chrystusa nad grzechem i śmiercią, wszyscy wierni powinni gromadzić się razem dla słuchania słowa Bożego i uczestniczenia w Eucharystii (por. KL 106). Wierni dobrze czynią biorąc w niej udział codziennie i pogłębiając swe zjednoczenie z Bogiem w Chrystusie i wzajemne zjednoczenie z braćmi w miłości. Jednakże Msza święta niedzielna zachowuje pierwszeństwo i szczególną wagę dla życia Kościoła. Jest bowiem sprawowana w dniu, który w sposób szczególny należy do Chrystusa, a ponadto celebrowana przez wszystkie wspólnoty para­fialne Kościoła powszechnego, pełniej wyraża jego jedność oraz utrwala wśród wiernych świadomość, że osiągają oni zbawienie we wspólnocie ludu Bożego (por. EM 25).

2. Ale Kościół, oświecany ustawicznie światłem Ducha Świętego i kierowany Jego mądrością, wierzy głęboko, że również po złożeniu Ofiary eucharystycznej Chrystus jest EMMANUELEM, to jest „Bogiem z nami”, że pozostaje On wśród nas w tajemnicy swej śmierci i zmartwychwstania, w przechowywanym w naszych świątyniach i kaplicach Najświętszym Sakramencie.

Wnikając oczyma wiary w tę tajemnicę Kościół troszczy się, by wszyscy chrześcijanie, zgodnie ze zwyczajem przestrzeganym w jego wspólnocie, oddawali Najświętszemu Sakramentowi najwyższy kult uwielbienia. Wymownym świadectwem tej troski są między innymi słowa błogosławionego Ojca Świętego Jana Pawła II, który w liście „O Tajemnicy i kulcie Eucharystii” tak do nas mówi: kult Tajemnicy Eucharystycznej, obejmujący Przenajświętszą Trójcę Ojca, Syna i Ducha Świętego [...] winien wypełniać wnętrza naszych świątyń również poza godzinami Mszy świętych. Kult ten skierowany jest do Ojca, który: tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3, 16). Skierowany jest także w Duchu Świętym do tegoż Syna Bożego, nade wszystko w owym momencie Jego oddania i wyniszczenia samego siebie, kiedy: stał się On posłusznym aż do Śmierci - i to śmierci krzyżowej (Flp 2, 11). Zaiste, skoro ta Tajemnica Eucharystyczna została ustanowiona z miłości i uobecnia nam sakramentalnie Chrystusa, zasługuje zatem na nasze dziękczynienie i na naszą cześć. Cześć ta winna się zaznaczyć w każdym naszym spotkaniu z Najświętszym Sakramentem, czy to wówczas, gdy nawiedzamy kościoły, czy wówczas, kiedy Najświętsze Postacie bywają zanoszone i udzielane chorym. Uwielbienie Chrystusa w tym Sakramencie miłości winno znajdować wyraz w różnych formach pobożności eucharystycznej, jak np. nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, adoracje indywidualne i zbiorowe, godziny święte, procesje eucharystyczne i inne (por. n. 3).

3. We wszystkich świątyniach naszej Archidiecezji, od lat, praktykowane są liczne formy pobożności eucharystycznej, takie jak np. całodzienne wystawienie Najświętszego Sakramentu w ramach tzw. diecezjalnej adoracji wieczystej, adoracja w pierwsze niedziele miesiąca, tzw. Czterdziestogodzinne nabożeństwo przed Środą Popielcową lub przed odpustem parafialnym, Godzina święta przed pierwszym piątkiem miesiąca, krótka adoracja po Nieszporach i Drodze Krzyżowej i tym podobne.

W ostatnich trzydziestu latach, dzięki inicjatywom mojego poprzednika na Stolicy Arcybiskupów Wrocławskich - Księdza Henryka Kardynała Gulbinowicza, a także i moim - w kilkudziesięciu parafiach Archidiecezji przyjęła się praktyka codziennej publicznej adoracji Przenajświętszego Sakramentu, poczynając od ostatniej Mszy św. porannej, aż do Mszy św. wieczornej lub adoracji kilkugodzinnej, w godzinach dostosowanych do możliwości zainteresowanych parafin. Liczba tych parafii systematycznie się zwiększa.

Duszpasterze i wierni tych wspólnot parafialnych zdają sobie sprawę z tego, że adoracja pozwala nam trwać w modlitewnym skupieniu przed ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Bogiem i Panem naszym, który w codziennej Mszy św. aktualizuje sakramentalnie Ofiarę naszego odkupienia. Są świadomi tego, że modlitwa przed Najświętszym Sakramentem posiada tę szczególną właściwość, iż przedłuża nasze zjednoczenie z Chrystusem, osiągnięte w Komunii świętej. Stanowi też nasze dziękczynienie i uwielbienie Chrystusa za to, że nas odkupił swoją śmiercią i przez zmartwychwstanie dał nam udział w swoim życiu nieśmiertelnym. Modlitwa przed Najświętszym Sakramentem stanowi też dla nas okazję, byśmy wynagradzali Zbawicielowi wszelkie zaniedbania, niewierności i grzechy, którymi my sami oraz świat cały rani Jego miłujące serce.

Nade wszystko jednak przebywanie z Chrystusem w tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania obecnym w Najświętszym Sakramencie pobudza nas, byśmy przepajali swoje osobiste życie wiary, jak również swoje życie apostolskie i wykonywanie pracy zawodowej miłością, którą człowiek odpłaca Bogu za Jego miłość i z Nim się łączy. „Jeżeli bowiem życie chrześcijańskie - pisze Jan Paweł II - wyraża się w spełnianiu największego przykazania, czyli miłości Boga i bliźniego, to miłość ta znajduje swoje źródło właśnie w Sakramencie Eucharystii, który powszechnie bywa nazywany Sakramentem Miłości. Eucharystia tę miłość oznacza, a więc przypomina, uobecnia i urzeczywistnia zarazem. Ilekroć w niej świadomie uczestniczymy, otwiera się w naszej duszy rzeczywisty wymiar tej niezgłębionej miłości, w którym zawiera się wszystko, co Bóg uczynił dla nas ludzi i co stale czyni wedle słów Chrystusowych: Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam (J 5, 17). W parze zaś z tym niezgłębionym i niezasłużonym darem, jakim jest ta miłość objawiona do końca w zbawczej ofierze Syna Bożego [...], rodzi się również w nas samych żywa odpowiedź miłości. Nie tylko poznajemy miłość, ale sami zaczynamy miłować. Wkraczamy niejako na drogę miłości i na tej drodze czynimy postępy” (O Tajemnicy i kulcie Eucharystii, n. 5).

Adoracja - uczy dalej Ojciec Święty Jan Paweł II - jest szkołą czynnej miłości bliźniego. Wiemy jakim jest prawdziwy i pełny porządek miłości, którego nauczył nas Chrystus: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 25). Eucharystia do tej miłości wychowuje w sposób najgłębszy, ukazuje bowiem, jaką wartość w oczach Bożych ma każdy człowiek, nasz brat i siostra, skoro każdemu w taki sam sposób Chrystus daje siebie samego pod postaciami chleba i wina. Jeżeli praktykujemy autentyczny kult eucharystyczny, w oczach naszych musi rosnąć godność każdego człowieka. A poczucie tej godności staje się najgłębszym motywem naszego odniesienia do bliźnich. Stajemy się szczególnie wrażliwi na każde ludzkie cierpienie i niedolę, na każdą niesprawiedliwość i krzywdę, szukając, w jaki sposób praktycznie jej zaradzić. Uczymy się z szacunkiem odkrywać prawdę o człowieku wewnętrznym, bo przecież właśnie wnętrze staje się sakramentalnym mieszkaniem Boga w Eucharystii (por. tamże, n. 6).

4. Nie może przeto dziwić, że Ojciec Święty Benedykt XVI, w posynodalnej Adhortacji Apostolskiej „Sacramentum Caritatis”, wskazując na Eucharystię jako źródło i szczyt życia Kościoła, napisał: „wraz ze zgromadzeniem synodalnym żywo polecam pasterzom Kościoła i Ludowi Bożemu praktykę adoracji eucharystycznej, czy to osobistej czy wspólnotowej. Wielką korzyścią będzie tu odpowiednia katecheza, która wyjaśni wiernym znaczenie tego aktu kultu. Pozwala on głębiej i z większą korzyścią przeżywać samą celebrację liturgiczną. Następnie, na tyle, na ile jest to możliwe, w ośrodkach bardziej zaludnionych,   byłoby   stosowne  wyznaczenie  kościołów  oraz  kaplic  przeznaczonych właśnie dla publicznej adoracji” (n. 67).

Drodzy Bracia i Siostry!

Waszej parafii tymczasem jeszcze nie ma na wspomnianej wyżej liście obejmującej świątynie, w których trwa - w różnej czasowo formie - uroczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Jestem jednak przekonany, że żyją pośród Was liczne indywidualne osoby, a może także i grupy wiernych, którzy z utęsknieniem oczekują momentu, od którego i w Waszym kościele parafialnym zostaną wyznaczone dni i godziny zbiorowej, uroczystej adoracji Przenajświętszego Sakramentu.

W tym kontekście proszę, by miejscowi Duszpasterze i Rada Parafialna ustalili formy i czas inauguracji praktyki uroczystej adoracji Eucharystii w parafii p.w. Św. Jerzego Męczennika i Podwyższenia Krzyża Świętego we Wrocławiu -Brochowie. Ufam, że stanie się to jeszcze przed rozpoczęciem 40-dniowego Przygotowania Paschalnego (Wielkiego Postu) 2012 roku.

Apeluję do całej Wspólnoty Parafialnej: nie żałujcie Waszego czasu na spotkania z Chrystusem podczas adoracji. On oczekuje na Was wszystkich w tym Sakramencie Miłości. Pozostał w Eucharystii pośród nas także w tym celu, by: budować i utrwalać nasze chrześcijańskie obyczaje, by rozwijać w nas cnoty, by umacniać słabych i wszystkich, którzy zbliżają się do Niego pobudzać, by Go naśladowali, by na Jego przykładzie uczyli się być cichymi i pokornego serca oraz szukali nie siebie, lecz Boga (por. enc. Misterium fidei).

Proszę Duszpasterzy, by swoim przykładem uczyli wiernych adorować Najświętszy Sakrament. Rodziców zachęcam, by wspólnie ze swymi dziećmi przychodzili do Chrystusa obecnego w Eucharystii i polecali Mu wszystkie sprawy swoich rodzin. Niech uwielbienie Boga, który pozostał z nami aż do skończenia świata, nauczy nas godnie realizować zasady wiary i moralności chrześcijańskiej.

W tym duchu wszystkim Wam - mocą naszego Pana Jezusa Chrystusa

błogosławię.

+ Marian Gołębiewski Arcybiskup Metropolita Wrocławski

Wrocław, dnia 29. grudnia 2011 r.