Wierzę w ... ?
Katecheza 86.
Kapłaństwo wspólne
1. „Pan kiedyś stanął
nad brzegiem, szukał ludzi gotowych pójść za Nim, by łowić serca słów Bożych
prawdą” – śpiewamy w znanej piosence religijnej. Ojciec Święty Jan Paweł II
wyznał, że piosenka ta rozbrzmiewała w jego sercu, gdy przyjmował urząd
następcy świętego Piotra. Śpiewamy ją często podczas prymicji i na jubileuszach
kapłańskich, odnosząc jej słowa jedynie do księży. Czy jednak Chrystus nie
szuka także świeckich, którzy jako matki i ojcowie, lekarze i rolnicy,
inżynierowie, nauczyciele czy przedsiębiorcy są „gotowi pójść za Nim”? Czy nie
pragnie także przez nich „łowić serc słów Bożych prawdą”?
2. Wszyscy mamy udział w kapłaństwie Chrystusa. To jest
dziedzictwo, które otrzymaliśmy na chrzcie świętym. Kapłaństwo wszystkich ochrzczonych, całego ludu Bożego,
nazywa się kapłaństwem
wspólnym, tzn. posiadanym na równi przez duchownych i przez świeckich, tworzących jeden kapłański lud Boży. Sakrament bierzmowania, będący swoistym dopełnieniem sakramentu chrztu, utwierdza nas w
tym kapłaństwie, jeszcze ściślej wiążąc z Kościołem, udzielając mocy Ducha Świętego i zobowiązując do
szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do jej obrony.
3. Nauka o kapłaństwie wspólnym zawarta jest w Pierwszym
Liście św. Piotra Apostoła, w którym czytamy: „wy również, niby żywe kamienie,
jesteście budowani, jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla
składania duchowych ofiar” (1 P 2,5). Katechizm Kościoła Katolickiego tak
komentuje te słowa: „Świeccy, jako poświęceni Chrystusowi i namaszczeni Duchem
Świętym, (...) są powołani i przygotowani do tego, aby rodziły się w nich
zawsze coraz obfitsze owoce Ducha. Wszystkie bowiem ich uczynki i modlitwy
(...), życie małżeńskie i rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała,
jeśli odbywają się w Duchu, a nawet utrapienia życia, jeśli cierpliwie są
znoszone, stają się duchowymi ofiarami, miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa;
ofiary te składane są (...) Ojcu (...) wraz z ofiarą Ciała Pańskiego. (...) W sposób
szczególny w misji uświęcania uczestniczą rodzice, prowadząc w duchu
chrześcijańskim życie małżeńskie i podejmując chrześcijańskie wychowanie
dzieci” (KKK 901-902). Szczególnymi momentami sprawowania kapłaństwa wspólnego
w rodzinie mogą być na przykład: wspólny posiłek rozpoczęty i zakończony
modlitwą, dziękowanie za narodziny dziecka, przeżywanie świąt rodzinnych czy
wspólnego odpoczynku. Również wydarzenia bolesne (jak choroba kogoś bliskiego
czy trudna sytuacja życiowa) to momenty, w których możemy realizować kapłańskie
posłannictwo: łączenie się w takich chwilach z Chrystusem owocuje uświęcaniem
naszego życia.
Świeccy katolicy mogą na mocy powszechnego kapłaństwa
pełnić także określone funkcje w Kościele. Katechizm stwierdza, że
„świeccy, którzy posiadają wymagane przymioty, mogą być przyjęci na stałe do
posługi lektora i akolity” (KKK 903). W krajach misyjnych, gdzie brakuje
księży, „świeccy, chociażby nie byli lektorami lub akolitami, mogą wykonywać
pewne obowiązki w ich zastępstwie, mianowicie: posługę słowa, przewodniczenie
modlitwom liturgicznym, udzielanie chrztu, a także rozdzielanie Komunii
świętej” (KKK 903).
Przyjęcie prawdy o kapłaństwie wspólnym nie oznacza, że w
Kościele miałby się stać niepotrzebny sakrament
kapłaństwa. Daje on bowiem odrębny,
istotowo różny udział w kapłaństwie Chrystusa.
Polega on na tym, że biskupi i
kapłani kształtują wspólnotę wiernych i kierują nią w jej zadaniach, zwłaszcza
poprzez sprawowanie Eucharystii i
jednanie z Bogiem. Sakrament kapłaństwa jest zatem ustanowiony dla dobra
kapłaństwa wspólnego.
4. Zapamiętajmy: Wszyscy chrześcijanie przez chrzest są wcieleni w
Chrystusa i tym samym uczestniczą w Jego urzędzie kapłańskim. Do naszej misji
kapłańskiej należy troska o wzrost chwały Bożej na ziemi, przyczynianie się do
dzieła zbawiania świata oraz składanie duchowych ofiar Bogu przez życie
rodzinne i zawodowe oraz mężne przeżywanie cierpienia.
Ks. Rafał Bednarczyk
