KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
Wierzę w ... ?
Katecheza 23.
WYZNANIE WIARY
Duch Święty
1. Gdy po raz pierwszy
spotykamy jakąś osobę, to zazwyczaj chcemy poznać jej imię. Tym imieniem ją
potem nazywamy i przywołujemy, wyróżniamy spośród wielu innych osób i pod tym
imieniem ją zapamiętujemy. Także trzecia osoba Trójcy Świętej ma swoje imię,
chociaż o bardzo swoistej naturze. Nazywa się Duchem. Na początku Księgi
Rodzaju, w opisie stworzenia świata jest mowa o Duchu Bożym, który unosił się
nad wodami. Pojęcie „Duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa „ruah”, które
oznacza tchnienie, powietrze, wiatr. W Starym Testamencie słowo „Duch”, gdy
odnosi się do Boga, występuje zazwyczaj z określeniami: Boży, Pański, Święty.
2. Kim jest
Duch Święty? Katechizm Kościoła Katolickiego uczy: „Duch Święty jest trzecią
osobą Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi, z Ojcem i Synem wspólnie
odbiera uwielbienie i chwałę” (por. KKK 685).
Duch Święty
jest osobą Boską, odrębną od Ojca i Syna, pochodzącą od nich, równą Im w
godności, będącą wraz z Nimi jednym tylko Bogiem. Teologowie wnikając w
tajemnicę pochodzenia Ducha Świętego mówią, że Duch Święty pochodzi od Ojca i
Syna jako odwieczne tchnienie i osobowy wyraz wzajemnej miłości Ojca i Syna.
3. Tajemnica
Ducha Świętego została wyraźnie objawiona dopiero w Nowym testamencie przez Jezusa
Chrystusa. Duch Święty objawił się podczas chrztu i Przemienienia Jezusa oraz w
dniu Pięćdziesiątnicy, gdy został zesłany na Apostołów. Gdy Jezus zapowiada i
obiecuje Apostołom Ducha Świętego, nazywa Go „Parakletem”, co dosłownie
oznacza: „Ten, który jest wzywany przy czymś” (J 14,16.26). „Paraklet” tłumaczy
się zazwyczaj jako „Pocieszyciel”; „A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec
pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy” (J 14,26). Jezus nazywa też
Ducha Świętego „Duchem Prawdy” (J 16,13).
W listach św.
Pawła znajdują się następujące określenia: Duch obietnicy (Gal 3,14); Duch
przybrania za Synów (Rz 8,15); Duch Chrystusa (Rz 8,14); Duch Pana (2 Kor
3,17); Duch Boży (Rz 8,9). U Św. Piotra Apostoła pojawia się nazwa Duch chwały
(1 P 4,14).
Najczęściej
używanym w Biblii imieniem własnym Trzeciej Osoby Boskiej jest Duch Święty. Te
określenia podkreślają naturę bądź działanie trzeciej Osoby Boskiej. Ojcowie
Kościoła nazywają też Ducha Świętego duszą Kościoła. Jego działanie podobne
jest bowiem do roli duszy w żywym organizmie ludzkim, w którym jest ona źródłem
życia i jedności. Kościół jako wspólnota wierzących w Chrystusa jest
miejscem poznania Ducha Świętego. Jest On obecny: w księgach Starego i
Nowego Testamentu; w Tradycji i Nauczycielskim Urzędzie Kościoła; w liturgii
sakramentalnej i modlitwie; w charyzmatach i urzędach Kościoła; w znakach życia
apostolskiego i misyjnego; w świadectwie świętych (por. KKK 688).
„Nikt nie może
powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus” (1 Kor 12,3). Duch
Święty pozwala nam poznać, iż Jezus jest Synem Boga żywego. On przypomina
Kościołowi wszystko, co Chrystus powiedział.
Bez Ducha
Świętego nie jesteśmy w stanie żyć jako chrześcijanie. On jest wewnętrznym
Nauczycielem życia według Chrystusa, słodkim gościem i przyjacielem, który to
życie inspiruje, prowadzi, poprawia i umacnia (zob. KKK 1697).
Jak pogłębiam swoją więź z Duchem Świętym?
Kiedy modlę się do Trzeciej Osoby Trójcy Świętej?
4. Zapamiętajmy: „Duch
Święty jest jedną z Osób Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi i z Ojcem i
Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę. Duch został wysłany do serc
naszych (Gal 4,6), abyśmy mogli
otrzymać nowe życie dzieci Bożych. Duch Święty jest niewidzialny, lecz
poznajemy Go poprzez Jego działanie, gdy objawia nam Syna i kiedy działa w
Kościele (por. KomKKK 136, 137).
Biskup Roman Marcinkowski
