Wierzę w ... ?
Katecheza 68.
Lud Boży
1. Niektórzy ludzie, w tym
niestety również niektórzy chrześcijanie, utożsamiają Kościół jedynie z
instytucją o zasięgu międzynarodowym. Dla innych jest on tylko dobrze
funkcjonującą organizacją religijną, jeszcze inni mówią, że Kościół to
duchowieństwo z Papieżem na czele. Takie rozumienie Kościoła jest jednak
niepełne.
2. Kościół bowiem został utworzony i uporządkowany na
tym świecie jako Lud Boży, społeczność wierzących w Chrystusa, w
której z ustanowienia Bożego obowiązuje ustrój hierarchiczny. Lud ten kierowany
jest przez następcę św. Piotra i biskupów pozostających z nim w łączności. Wierni, czyli członkowie tej społeczności, to
zarówno świeccy chrześcijanie, jak i święci szafarze, czyli duchowni.
Wśród wiernych są także tacy, którzy poświęcają się Bogu w życiu konsekrowanym,
żyjąc w zakonach lub instytutach świeckich.
3. Jak naucza Sobór Watykański
II, „podobało się Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, z
wykluczeniem wszelkiej wzajemnej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud,
który by Go poznawał w prawdzie i zbożnie Mu służył. Przeto wybrał sobie Bóg na
lud naród izraelski, z którym zawarł przymierze i który stopniowo pouczał
(...). Wszystko to jednak wydarzyło się jako przygotowanie i jako typ owego
przymierza nowego i doskonałego, które miało być zawarte w Chrystusie (...).
Chrystus ustanowił to nowe przymierze, to znaczy nowy testament, w swojej krwi,
powołując spośród Żydów i pogan lud, który nie wedle ciała, lecz dzięki Duchowi
zróść się miał w jedno i być nowym Ludem Bożym” (KKK 781). Członkiem tej
społeczności, której Założycielem i Głową jest Jezus Chrystus, staje się
człowiek nie przez narodziny fizyczne, ale przez wiarę w Chrystusa i przyjęcie
chrztu świętego. Prawem, które obowiązuje w tej wspólnocie, jest nowe
przykazanie miłości, zgodnie z którym ludzie winni wzajemnie miłować się tak,
jak Chrystus ich umiłował (por. J 13, 34). Wreszcie, do tego nowego Ludu
Bożego, stanowiącego narzędzie zbawienia wszystkich i posłanego do całego
świata, powołani są wszyscy ludzie i wszystkie narody (por. KK 9; 13). Ta
powszechna wspólnota wierzących w Chrystusa wyraźnie różni się od wszelkich
ugrupowań religijnych, etnicznych, politycznych czy kulturowych, znanych w
historii. Owa społeczność posiada pewne charakterystyczne cechy. Przede
wszystkim jest ona Ludem Bożym, czyli – jak powie św. Piotr Apostoł – „wybranym
plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność
przeznaczonym” (1 P 2, 9). Opierając się na tych słowach z Pierwszego Listu św.
Piotra, Sobór Watykański II naucza, że nowy Lud Boży jest ludem kapłańskim,
prorockim i królewskim (por. KK 10). Osoby, które stają się członkami tej
społeczności, dostępują udziału w zadaniach Chrystusa – Kapłana, Proroka i
Króla. Jako ci, których Chrystus Pan „uczynił kapłanami Bogu i Ojcu swojemu”
(por. Ap 1, 6), wierni są wezwani do tego, by składać Bogu duchowe ofiary przez
pełne wiary korzystanie z sakramentów, modlitwę, świadectwo świątobliwego
życia, wyrzeczenie, cierpienie i czynną miłość. Jako uczestnicy proroczej
funkcji Chrystusa, członkowie Ludu Bożego winni trwać w wierze Apostołów,
pogłębiać jej rozumienie, szerzyć żywe świadectwo o Chrystusie i być Jego
świadkami w świecie. Wreszcie mając udział w królewskim zadaniu Chrystusa,
który „nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup
za wielu” (Mt 20, 28), członkowie Ludu Bożego powinni urzeczywistniać swoją
godność królewską, służąc Chrystusowi w tych, z którymi On się utożsamia,
mianowicie w ubogich, cierpiących, opuszczonych, bezbronnych i potrzebujących
(por. Mt 25, 35 – 45).
4. Zapamiętajmy:
„Kościół jest Ludem Bożym, ponieważ spodobało się Bogu uświęcać i zbawiać ludzi
nie pojedynczo, lecz ustanowić ich jako lud, zgromadzony w jedności z Ojcem i
Synem, i Duchem Świętym” (KomKKK 153). „Do Ludu Bożego wchodzi się przez wiarę i chrzest” (KKK 804). Jako
członkowie tego ludu jesteśmy wszyscy odpowiedzialni za Kościół. Troszcząc się
o jego rozwój poprzez życie sakramentalne, modlitwę, pogłębianie wiedzy
religijnej i uczynki miłości, potwierdzamy naszą godność członków Ludu Bożego i
przyczyniamy się do rozszerzania Królestwa Bożego na ziemi.
Ks. Jan Krajczyński
